Hai días que arden como achas de carballo, e hainos que
fumegan como xestas verdes. Están os que arden e so deixan cinsa, e despois
están os que se van consumindo sen presa, sen facer case labarada, pero deixan
un remol que quenta na escuridade ata que volve a luz do día. E están tamén as
cozas que regañan a prancha da cociña e faiscan seguido.
O día foi ardendo coma carozo de millo ata esa hora na que o
dragón esperta da súa sesta. A dragoa levantou a cabeza do labor e torceu a
cabeza procurando a fonte daquel ruído estraño. Eu podía dicirlle que viña da
fogón da cociña, pero antes que eu conseguira ánimo abondo para levantar o
corpo dirixiuse ao durmido dragón – era evidente que durmía porque roncaba como
unha motoserra – para preguntarlle que era ese ruído que se sentía. Entre dúas
néboas contestou:
- Será o vento.
O vento abaneaba as árbores, si. Polo vidro da fiestra
podíase ver como as axotaba, como as facía bailar adiante e atrás, adiante e
atrás. Pero por riba do chifrar do vento na frouma sentíase un renxer, un petar,
e se poñías atención, podías escoitar pedir auxilio na lingua dos paxaros.
O dragón arrastrou o ánimo ata a porta da cociña e puxo a
orella detrás da porticela.
- Hai un paxaro dentro – dixo, anunciándonos o que xa
sabiamos. Colleu o ferro de remexer nas brasas e levantou os aros da prancha,
pero o paxaro buscou acubillo no tiro e non quixo saír. Así que meteu a man e
furgou cun dentro da lareira, pero nada. Entón abriu a fiestra e a porta e
saíu.
En nada asomou a desesperación e a curiosidade levantoume do
chan. Nunca falara cun paxaro e aquela parecía unha ocasión propicia. Pero a
dragoa agarroume polo colar e non me deixou achegarme a aquela ave negra, coa
penuxe revolta e estragada, unha pinga de sangue no peteiro e os ollos toldados
e sorprendidos polo súpeto resplandor.
Recoñeceu as árbores detrás da fiestra e quixo voar cara
elas, pero o corpo non lle daba para tanta carreira, así que pousou no peitoril
da fiestra e alí quedou, alasando, cun ollo nas árbores e outro no que deixaba
atrás. Non sei de onde sacou o folgo, pero brincou e pensei que se esnafrara
contra o chan. Non foi así. Remontou e acadou o cumio da árbore, e alí pousou. Desde
aquel alto chiscoume un ollo, antes de desaparecer cara a por do sol.
